လြန္ခဲ့ေသာ ၃၆ ႏွစ္တာ ကာလက အခုလို ေႏြဦးတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္း အတြင္းရွိ ကံ့ေကာ္ပန္းမ်ား လႈိင္လႈိင္ပြင့္ရန္ အားယူ ေနေပေတာ့မည္။
ေက်ာင္းပိတ္ခါနီး စာေမးပြဲမ်ားအတြက္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ေနခ်ိန္၊ ခ်စ္သူမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ခြဲခြာခါနီး အလြမ္းသယ္ေနခ်ိန္ ေလအေဝ့တြင္ ကံ့ေကာ္ပန္းရနံ႔က ပို၍ လြမ္းေအာင္ဖန္ေပးသည့္ ဇာတ္ပို႔ ျဖစ္သည္။ ေႏြဦးႏွင့္ ကံ့ေကာ္ဆိုသည္မွာ တထပ္တည္း က်သည္ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ဝတ္ဆံဝါဝါ၊ ပြင့္ခ်ပ္ျဖဴျဖဴ၊ အရြက္စိမ္း ခၽြန္ျမျမႏွင့္ ေမႊးထံုေသာ ကံ့ေကာ္ပန္း ကေလးမ်ားသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွင့္လည္း တထပ္တည္း က်ေနျပန္ေသးသည္။ တကၠသိုလ္အေၾကာင္း ေျပာလွ်င္၊ ကံ့ေကာ္ပန္းသည္ မပါမၿပီး ဇာတ္ေကာင္တေကာင္ အျဖစ္ ထင္ရွားေၾကာင္း အမ်ားသိၾကသည္။
ထိုသို႔ ထင္ရွားသည့္ ဇာတ္ေကာင္ ကံ့ေကာ္ပန္းသည္ ေႂကြေျခာက္ ညိႇဳးေရာ္မသြားဘဲ ၃၆ ႏွစ္တုိင္တိုင္ ရနံ႔ေမႊးႀကိဳင္ေနဆဲဟု ဆုိလွ်င္ လြန္သည္ဟု မထင္ၾကပါႏွင့္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွ ကံ့ေကာ္ပန္းကေလးမ်ား ကာလအတန္ၾကာ ေမႊးပ်ံ႕ခြင့္ ဆိတ္သုဥ္းေနခဲ့ ေသာ္လည္း ထုိေက်ာင္းႀကီး၏ ပညာရင္ႏုိ႔ ေသာက္စို႔ခဲ့ၾကသူတို႔ မွတ္တမ္းတင္ ထားခဲ့ေသာ အဝါေရာင္ ဝတ္ဆံ၊ အျဖဴေရာင္ပြင့္ဖတ္ ၅ ခုႏွင့္ အစိမ္းအနားသတ္ ထားသည့္ က့ံေကာ္ရြာ ပန္းခ်ီျပပြဲ လိုဂို အမွတ္တံဆိပ္ ကေလးက ယခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ေႏြဦးတြင္ အသက္ ၃၆ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေမြးေန႔ပြဲကို ႏွစ္စဥ္ မက်င္းပ ႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုႏွစ္တြင္ေတာ့ သူ႔ ေမြးေန႔ကုိ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ က်င္းပမည္။ ၂၅ ႀကိမ္ေျမာက္ ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ ကံ့ေကာ္ရြာ၏ မိခင္စစ္စစ္မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္က စတင္ခဲ့ေသာ တကၠသိုလ္ အႏုပညာ အသင္း၊ ပန္းခ်ီဌာနစိတ္ (ပန္းခ်ီခန္းမ) ျဖစ္သည္။ ထုိပန္းခ်ီခန္းမမွ ႀကီးမႉးၿပီး ပန္းခ်ီပန္းပု အႏုပညာ သင္တန္းမ်ားလည္း ေပးသည္။ ပန္းခ်ီဦးသိန္းဟန္၊ ပန္းခ်ီ ဦးသုခ၊ ပန္းခ်ီ ဦးနန္းေဝ၊ ပန္းခ်ီ ဦးလြန္းႂကြယ္ စသည့္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးမ်ား၏ လက္ထြက္ သင္တန္းသူ သင္တန္းသားမ်ားသာမက တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ေပါင္းစံုမွ ဝါသနာရွင္ ဆရာဆရာမမ်ား၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား မ်ားႏွင့္ ရံုးဝန္ထမ္းမ်ား စုေပါင္း၍ တကၠသိုလ္ အပန္းေျဖရိပ္သာတြင္ ပန္းခ်ီပန္းပု အႏုပညာ ျပပြဲမ်ား ႏွစ္စဥ္ ျပသခဲ့ရာမွ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းဝင္းျပင္ပသုိ႔ စတင္ေျခလွမ္းခဲ့ေသာ အႏုပညာ ျပပြဲကေလး၏ အမည္မွာ ကံ့ေကာ္ရြာဟု တြင္ေလသည္။
ကံ့ေကာ္ရြာသည္ အသက္ ၃၆ ႏွစ္ျပည့္ ၂၅ ႀကိမ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ပြဲကို ဆင္ႏႊဲသည့္တုိင္ တရားဝင္ နာမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္ အခမ္းအနား မက်င္းပရ ေသးေသာ္လည္း ထုိ ကံ့ေကာ္ရြာႏွင့္ ပတ္သက္ ဆက္ႏႊယ္သူ အားလံုး၏ ရင္ထဲတြင္ စြဲထင္ မွတ္ေက်ာက္ တင္ထားအပ္ေသာ အမည္နာမ ျဖစ္သည္။ မၾကာခင္ ထုိအမည္ကို တရားဝင္ မွတ္ပံုတင္ကာ ကင္ပြန္း တပ္ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ၃၆ ႏွစ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဝင္းအတြင္းရွိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ တဆိုင္တြင္ ပန္းခ်ီအႏုပညာကို ဝါသနာပါသူ၊ လန္းဆန္းတက္ႂကြသည့္ လူငယ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား တစုတို႔ သူတို႔၏ အနာဂတ္ အႏုပညာေျခလွမ္းမ်ား အတြက္ ရင္ခုန္ၾကရင္း ပထမဆံုး ေက်ာင္းဝင္းျပင္ပသို႔ ထြက္ျပမည့္ ပန္းခ်ီျပပြဲကေလး၏ နာမည္ကို စဥ္းစားၾက၊ တုိင္ပင္ၾကသည္။ ထိုအထဲမွ ခင္ေအာင္ေအး ဆိုေသာ ကဗ်ာခ်စ္သူ ေက်ာင္းသားက “ကံ့ေကာ္ရြာ” ဟု အမည္ေပးလိုက္ရာ အားလံုးက ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကသည္။ ကံ့ေကာ္ ဆုိသည္က တကၠသိုလ္ကို ကိုယ္စားျပဳသည္၊ ရြာ ဆုိတာက ျမန္မာဆန္သည္၊ မိသားစု သေဘာ၊ စည္လံုးညီညြတ္မႈ ရွိသည့္ အေျခခံ ရုိးရာမူမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ရြာဟု ဆုိေသာေၾကာင့္ သူႀကီးမ်ားလည္း ရွိၾကသည္။ အေစာပိုင္း ကာလမ်ားက ကံ့ေကာ္ရြာ သူႀကီးမ်ားအျဖစ္ ပန္းခ်ီခန္းမ အတြင္းေရးမႉးေဟာင္း မ်ားက တာဝန္ယူခဲ့ၾကေသာ္လည္း ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွစ၍ ႂကြင္းက်န္ေသာ ကံ့ေကာ္ရြာသူရြာသား မ်ားထဲမွ စီနီယာက်သူမ်ားကို ဦးစားေပးစနစ္ျဖင့္ အလွည့္က် သူႀကီးတာဝန္ ယူၾကသည္။ ကံ့ေကာ္ရြာ သူႀကီးသည္ အာဏာပါဝါျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတာ့ မဟုတ္၊ ရြာသူရြာသားမ်ား ထံမွ ေခါင္းပံုျဖတ္သူ မဟုတ္၊ လိုအပ္လွ်င္ သူႀကီးက ေငြေၾကးပင္ စိုက္ထုတ္ရသူ။ သူႀကီးကို က်န္ရြာသူရြာသားမ်ားက ေလးစား ခ်စ္ခင္သည္၊ သူႀကီးကလည္း ရြာသူရြာသားမ်ား၏ အႀကံေပးခ်က္၊ ကူညီပံ့ပိုးမႈမ်ားျဖင့္ စီမံခန္႔ခြဲသည္၊ ျပပြဲအတြက္ တာဝန္ခံသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ရြာသက္ရွည္ဟု ဆိုရမည္။
ကံ့ေကာ္ရြာ အေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္း၊ ပန္းခ်ီခန္းမ အေၾကာင္း ေျပာၾကစတမ္းဆိုလွ်င္ အႏုပညာ ဝါသနာပါသူ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အခ်စ္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးနန္းေဝ အေၾကာင္းကလည္း မပါမၿပီး ပါရမည္။
“မင္းတို႔ တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာပဲ သာယာနစ္ေမ်ာၿပီး ေပ်ာ္မေနၾကနဲ႔၊ ျပင္ပ ပန္းခ်ီေလာကမွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္” ဟု တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးနန္းေဝက သတိေပးသည္ ဆုိ၏။ တကၠသိုလ္တြင္ ပန္းခ်ီမ်ိဳးေစ့ အေညႇာင့္ေပါက္ခဲ့ ေသာ္လည္း ျပင္ပေလာကတြင္ ထိုအပင္ေပါက္ကေလးကို ႀကီးထြားခြင့္ ေပးရဦးမည္ မဟုတ္လား။ ထုိသုိ႔ တကၠသိုလ္ရင္ႏို႔ ေသာက္စို႔ရင္း ထြက္ျပဴလာေသာ ပန္းခ်ီ အစို႔အေညႇာင့္ကေလးမ်ားကို ျပင္ပတြင္ ဆက္လက္ ပ်ိဳးေထာင္ ၾကခဲ့ေသာေၾကာင့္လည္း ပန္းခ်ီမ်ိဳးျမင့္ ျဖစ္လာသည္၊ ပန္းခ်ီ ေကမ်ိဳး ျဖစ္လာသည္၊ ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း ျဖစ္လာသည္၊ ပန္းခ်ီ စံမင္း ျဖစ္လာသည္၊ ပန္းခ်ီ ႀကီးျမင့္ေစာ ျဖစ္လာသည္၊ ပန္းခ်ီ ညိဳဝင္းေမာင္ ျဖစ္လာသည္၊ ပန္းခ်ီ ခင္ေဆြဝင္း၊ ပန္းခ်ီ ေအာင္ျမင့္တုိ႔ ျဖစ္လာသည္၊ ပန္းခ်ီ … ပန္းခ်ီ … ပန္းခ်ီ … ေျပာ၍ ကုန္မည္ မထင္၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ဆရာမေပါင္း မ်ားစြာတုိ႔ ျပင္ပ ကမၻာတြင္ပါ နာမည္ေက်ာ္ၾကား လူသိမ်ားခဲ့သည္။
အစဥ္အဆက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီခန္းရွိ ပန္းခ်ီဝါသနာပါသူ ေက်ာင္းသား အနည္းငယ္ျဖင့္ အသက္ဆက္ခဲ့ရေသာ က့ံေကာ္ရြာသည္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ ပန္းခ်ီခန္း ပိတ္သြားသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသား လူငယ္တုိ႔ျဖင့္ အားျဖည့္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ကံ့ေကာ္ရြာက ရွင္သန္ေနဆဲ၊ ရြာကို သံေယာဇဥ္ရွိၾကေသာ အဖြဲ႕ဝင္ေဟာင္း တုိ႔က ကံ့ေကာ္ရြာ၏ အသက္ကို ဆြဲဆန္႔ထားသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ ရြာသူရြာသားတို႔က လူမႈကိစၥ အဝဝေၾကာင့္ ပန္းခ်ီေလာကကို ေက်ာခုိင္းသြားရာ အင္အားက ေလ်ာ့နည္း လာျပန္၏။ ကံ့ေကာ္ရြာသည္ ျပန္႔က်ဲသြားေသာ သူ႔ရြာသားကို လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ရြာသူရြာသားမ်ား ျပန္လည္ စုစည္းကာ ၁၀ ႀကိမ္ေျမာက္ ကံ့ေကာ္ရြာျပပြဲေလး ျပန္လည္ က်င္းပႏုိင္ခဲ့သည္။ ထိုမွတဖန္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္က်မွ ၁၁ ႀကိမ္ေျမာက္ ျပပြဲ က်င္းပႏုိင္ျပန္သည္။ သို႔ျဖင့္ ႀကိဳၾကား၊ ႀကိဳၾကားသာ ျပပြဲက်င္းပႏုိင္ခဲ့ေသာ ကံ့ေကာ္ရြာသည္ သက္တမ္း ၃၆ ႏွစ္တြင္ ျပပြဲ ၂၅ ႀကိမ္သာ က်င္းပႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ကံ့ေကာ္ရြာ ခ်စ္သူတို႔က အားမေလွ်ာ့၊ ခရီးကို ဆက္ရန္ အားျဖည့္ဖို႔ လိုလာသည္ကို သိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈ တကၠသိုလ္ ပန္းခ်ီေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား၊ ကံ့ေကာ္ရြာ မိသားစုဝင္မ်ား၏ ပန္းခ်ီဝါသနာ ပါသူ သားသမီးမ်ားတုိ႔က ကံ့ေကာ္ရြာ၏ မ်ိဳးဆက္သစ္ အင္အားမ်ား ျဖစ္လာသည္။
လူငယ္၊ လူရြယ္၊ လူႀကီး အရြယ္စံုပါဝင္ေသာ ကံ့ေကာ္ရြာ၏ ျပပြဲမ်ားသည္ အရသာလည္း စံုလင္လွသည္။ ရိုးရာမွ၊ ေမာ္ဒန္မွဟု ကန္႔သတ္ထားျခင္း မရွိ၊ စိတ္အလ်ဥ္နဲ႔ ေရးမွ၊ သရုပ္မွန္ျဖစ္မွဟုလည္း ပိတ္ထားျခင္း မရွိ၊ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ နည္းစနစ္ျဖင့္ ခံစားရသလို ေရးႏုိင္၊ ျပသႏုိင္သည္။ ယခုေခတ္တြင္ Digital Art ၊ Graphic Art ၊ Performance Art ၊ Installation Art ၊ Video Art တုိ႔ကိုလည္း ဖန္တီးခြင့္ေပးထားသည္။ ထို႔အျပင္ ကံ့ေကာ္ရြာသူရြာသားမ်ားႏွင့္ ရြာသူရြာသားမ်ား၏ မိတ္ေဆြ ကဗ်ာသမားမ်ား စုေပါင္းေရးသားေသာ “ေရာင္စံုေဝဒနာ” အမည္ရွိ ကဗ်ာစာအုပ္ကိုလည္း ျပပြဲကာလအတြင္း အမွတ္တရ ထုတ္ေဝေလ့ ရွိသည္။
ကံ့ေကာ္ရြာ၏ ၂၅ ႀကိမ္ေျမာက္ ေငြရတု ပန္းခ်ီျပပြဲကို ကံ့ေကာ္ရြာသား အႏုပညာသမား ၅၀ ခန္႔ျဖင့္ တကၠသိုလ္ရနံ႔ ထံုမႊမ္းေသာ ျပည္လမ္းရွိ ဂ်ပ္ဆင္စင္တာတြင္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁ မွ ၁၅ ရက္ေန႔ အထိ ျပသမည္ ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးသိန္းဟန္၊ ဦးသုခ၊ ဦးနန္းေဝ၊ ဦးလြန္းႂကြယ္တို႔၏ ပန္းခ်ီကားမ်ားလည္း ပါဝင္မည္ဟု သိရသည္။ ၿပီးေတာ့ ယခုတႀကိမ္ ကံ့ေကာ္ရြာ၏ ထူးျခားခ်က္မွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျပည္ပသို႔ ေရာက္ရွိေနခဲ့ေသာ ကံ့ေကာ္ရြာသားမ်ားပါ ျပည္တြင္း ျပန္ေရာက္ၿပီး ပါဝင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
“ကံ့ေကာ္ရြာ ဆိုတဲ့ နာမည္ၾကားရင္ ရင္ခုန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပြဲအတြက္ အမီျပန္လာတာ။ ျပပြဲမွာ တကားေတာ့ ဝင္ျပျဖစ္ေအာင္ ျပမယ္” ဟု ျပည္ပေရာက္ ကံ့ေကာ္ရြာသားေဟာင္း တဦးက ဆုိသည္။
ကံ့ေကာ္ရြာ ဆုိသည့္ ပန္းခ်ီျပပြဲကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးက ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ကံ့ေကာ္ရြာတြင္ တကၠသိုလ္ ရနံ႔မ်ား သင္းထံု ေနလိမ့္မည္။ ကံ့ေကာ္ရြာသည္ တကၠသိုလ္ အေၾကာင္းကို အသက္ငင္ေနစဥ္မွာပင္ ေျပာခဲ့ၿပီး ယခုလည္း ေျပာဆဲ။ ေရွ႕ဆက္ၿပီးလည္း ေျပာေနဦးမည္သာ။ ေႏြဦးတြင္ ကံ့ေကာ္တုိ႔ တဖန္ ပြင့္ျပန္ေလၿပီ။
ကံ့ေကာ္ရြာသားတဦး ျဖစ္ေသာ ပန္းခ်ီစံမင္း ျပဳစုထားသည့္ ကံ့ေကာ္ရြာ သမုိင္းကို မွီးပါသည္။
The post သံေယာဇဥ္ျဖင့္ တည္ေသာ ကံ့ေကာ္ရြာ ေငြရတု appeared first on ဧရာ၀တီ.