ဒါရိုက္တာ ေအာင္ကိုလတ္ (ဓာတ္ပံု- ဒါရိုက္တာေအာင္ကိုလတ္ facebook မွ)
လာမယ့္ ဒီဇင္ဘာ ၂၉ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ရုပ္ရွင္ဝါသနာရွင္ ပရိသတ္မ်ား စိတ္ဝင္စား ေမွ်ာ္လင့္ ေနၾကတဲ့ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ ထူးခၽြန္ ဆုခ်ီးျမႇင့္ပြဲႀကီးကို က်င္းပေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မႏွစ္က ဆုေရြးခ်ယ္ေရး စနစ္နဲ႔ ေပးအပ္ခဲ့တဲ့ ဆု တခ်ိဳ႕အေပၚ ပရိသတ္ေတြရဲ႕ ဘဝင္မက်တဲ့ ေစာဒက တက္သံေတြ ရွိခဲ့တာမို႔ ဒီႏွစ္အတြက္ ဆုေတြကို ေရြးခ်ယ္ပံုနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဆုေရြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႔ဝင္တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္၊ မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ တကြ ရုပ္ရွင္အႏုပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္ မ်ားရဲ႕ အကယ္ဒမီအေပၚ ႀကိဳတင္ ရင္ခုန္သံမ်ား၊ သေဘာထားအျမင္မ်ားကို ဧရာဝတီက စုစည္း ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ ကယန္းအလွ ဇာတ္ကားနဲ႔ အကယ္ဒမီ တစ္ေျပးေနသူ ဒါရိုက္တာ ေအာင္ကိုလတ္ရဲ႕ အသံကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
ဒါရိုက္တာ ေအာင္ကိုလတ္
လတ္တေလာ လုပ္ျဖစ္ေနတာေလးေတြ ကေတာ့ “ကယန္းအလွ” ကားကို ေတာင္တန္းေဒသက မၾကည့္ရေသးတဲ့ ေနရာေတြမွာ လုိက္ျပတယ္။ သူတို႔ေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အားရေက်နပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ ရိုက္ထားတဲ့ ကားျဖစ္တဲ့ အတြက္ အားေပးၾကတာ သန္းနဲ႔ခ်ီတယ္။ ဒီကားကလည္း အာဆီယံမွာ Best of Jury Award ရခဲ့တယ္။ ကယန္းကို ရုပ္ရွင္ ေစ်းပြဲေတာ္ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ ထားပါတယ္။ ထိုင္၀မ္၊ ၾသစေၾတးလ်၊ ဂ်ပန္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားေပမယ့္ အစီအစဥ္ကေတာ့ ဘာျဖစ္မလဲ မသိေသးပါဘူး။
ကယန္းအလွကို ရိုက္တုန္းကေတာ့ ရုပ္ရွင္ပြဲေတာ္၊ ႏိုင္ငံတကာေစ်းကြက္ကို ၀င္ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ရယ္၊ ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ၀င္ၿပိဳင္ႏိုင္ဖို႔ အဓိကပါပဲ။
အခု အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲမွာေရာ ဇာတ္ကားပတ္သတ္ၿပီး က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ မွန္းထားတာေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၇ ကားစလံုးကေတာ့ ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေက်နပ္တယ္။ အဓိက ရေစခ်င္တာက အသံပိုင္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး သရုပ္ေဆာင္ေတြကို ရေစခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ က်ေတာ့လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လူႀကီးေတြ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါပဲ။ သူတို႔ဆံုးျဖတ္လို႔ က်ေနာ္တို႔က ထိုက္တန္တယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္လည္း ၀မ္းသာရမွာေပါ့။ အကယ္ဒမီ ဆိုတာကေတာ့ ျမန္မာရုပ္ရွင္ ထုတ္လုပ္သူေတြရဲ႕ အိပ္မက္တခုပါပဲ။
“ကယန္းအလွ” ကားမွာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ အႏုပညာရွင္မပါဘဲ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ရိုက္ခဲ့ေတာ့ စိန္ေခၚမႈလို႔ေျပာၾကတာကို လက္ခံတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ တိုင္းရင္းသားကားကို ရိုက္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ရံုမလြယ္ဘူး။ ခ်က္ခ်င္း ထရိုက္လို႔ ရတဲ့ ကိစၥလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရိုက္တာ ေျခာက္ႏွစ္ နီးပါၾကာတယ္။ တကယ္တမ္း တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ခဲ့တာ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ ကတည္းကပါ။ က်ေနာ့္အတြက္က သူတို႔ေနရာက က်ေနာ့္အိမ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတို႔က က်ေနာ့္အမ်ိဳးလိုပဲ ျဖစ္ေနတာကိုး။ နာမည္ႀကီး ရုပ္ရွင္မင္းသား မင္းသမီးေတြကို ပံုသြင္းၿပီး ရိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရိုက္လို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကေတာ့ ဟန္ေဆာင္ တာပဲ ျဖစ္မွာမို႔လို႔ပါ။ ႏိုင္ငံတကာကို သြားျပမယ့္ ကားျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔က ညာလို႔မရပါဘူး။ တကယ့္ အစစ္မွန္ကို ေသခ်ာ Traning ေပးၿပီး လုပ္ရတာ။ ေနာက္ဆံုး ပရိသတ္က လာအားေပးၾကတာ ေတြ႔ရေတာ့ ေက်နပ္ခဲ့ရတယ္။ သရုပ္ေဆာင္ေတြက အေျခခံ ေကာင္းၿပီးသားဆိုေတာ့ သိပ္မေလ့က်င့္ ေပးခဲ့ရပါဘူး။ အိုက္တင္ေတြကလည္း သဘာ၀က်ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့လို႔ ႏိုင္ငံတကာက လက္ခံတာေပါ့။
ဒီလိုကားပံုစံမ်ိဳး ေနာက္ထပ္ ထပ္ရိုက္ဖို႔ ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းေနပါၿပီ။ ပုဂံက ကေလး တေယာက္ ဇာတ္ကေတာ့ ပထမဆံုး ရုိက္မယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကားေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကယန္းအလွကို အရင္ရိုက္ျဖစ္ လိုက္တာေပါ့။ အဲဒီကားက ကေလးေလး တေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ကမၻာကို ျပခ်င္တဲ့ ဆႏၵပါပဲ။ အဲဒါကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျဖစ္ဖို႔က ပိုက္ဆံအေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ၂၀၁၄ မွာ ရိုက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ကေလး သရုပ္ေဆာင္ကေတာ့ သိပ္ျပႆနာ မရွိပါဘူး။ အႏုပညာ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲကပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အျပင္ကပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ဖက္တဲ့ ဘယ္သူမဆို ေရြးခ်ယ္မွာပါ။ ပံုစံက်တဲ့ သဘာ၀ အုိက္တင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ ကေလး ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။
ဇာတ္ကားတကား ရိုက္ရင္ Concept ကို အရင္ စဥ္းစားျဖစ္တယ္။ ကယန္းအလွက တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ အမွတ္မထင္ ရိုက္ျဖစ္လာတဲ့ ကားကေလးပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပရိသတ္ကို ခဏေမ့ထားမိတယ္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ရဖို႔က အဓိက ျဖစ္ေနတယ္။ ပရိသတ္က ေနာက္ပိုင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကိုယ့္ေနာက္ ပါလာတာေပါ့ေနာ္။ သူမ်ား ခိုင္းလို႔ ပိုက္ဆံရတာထက္စာရင္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပဲ ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။ ရုပ္ရွင္တကား ရိုက္ဖို႔က မလြယ္ေပမယ့္ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ကားေတြဆိုရင္ေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္ဘက္ကမွ မွားလို႔မရတဲ့ ကားမ်ိဳးျဖစ္သလို၊ သူတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကလည္း ရွိေနေတာ့ ထိန္းသိမ္း ခဲ့ရတာေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကလည္း အသိအမွတ္ျပဳရမယ္၊ တကယ္ အရည္အေသြး ရွိရမယ့္ ကားျဖစ္ဖို႔ နည္းနည္း ခက္ခဲခဲ့ ရတယ္။ ကယန္းကို စရိုက္ကတည္းက ကိုယ္တကယ္ လုပ္ခ်င္တဲ့အရာကိုပဲ ဦးတည္ၿပီး လုပ္ျဖစ္တာပါ။ အကယ္ဒမီလည္း မရည္ရြယ္ဘူး၊ ဘာကိုမွလည္း မရည္ရြယ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေပးခ်င္တဲ့ Message က တကမၻာလံုး ရသြားတဲ့အတြက္ ကယန္း တိုင္းရင္းသားဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံက တိုင္းရင္းသား ဆုိတာ ဒီကားၾကည့္ၿပီး သိသြားၾကၿပီ။ အစက ပေဒါင္တို႔ဘာတို႔ ေလွ်ာက္ေခၚ ေနတာေလ။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္တို႔လုပ္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းတခုမို႔လို႔ ေက်နပ္ပါတယ္။
ဒီကားကို ရိုက္ရင္း အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေငြေရးေၾကးေရး အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ရိုက္ေနရင္းမွာ ကိုယ္က အခ်ိန္ၾကာလာတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္မႈ ကင္းလာတာေတြ၊ ရွယ္ယာ ထည့္ထားတဲ့ သူကလည္း ျပန္ထုတ္ ျပန္ယူ သြားတာေတြ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဇြဲမပ်က္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီဇြဲေၾကာင့္ပဲ ဇြဲဆုရတယ္ ေျပာရမွာပဲ။ ကယန္းကို ႏိုင္ငံျခားမွာ အရင္ျပၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ ေနာက္က်ၿပီး ျပသျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ‘ရံု’ ေၾကာင့္ပါ။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ ရံုျပခြင့္ ရၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ ရံုရက္ေၾကာင့္ ၂၀၁၃ ၾသဂုတ္လမွပဲ ျပခြင့္ရတယ္။ ျမန္မာရုပ္ရွင္ လုပ္သားေတြက တကားနဲ႔ တကား ၿပိဳင္မတင္ရဲၾကဘူး။ တကားၿပီးမွ တကား ဆိုေတာ့ ပရိသတ္ေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံကို အလွည့္စီၿပီး ယူၾကရတယ္ေလ။ အဲဒါက တံုးလြန္းအား ႀကီးပါတယ္။ ဟိုအရင္ေခတ္က ဒါမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ ဒီေခတ္မွာမွ ထုတ္လုပ္သူေတြက ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရံုျပႆနာလည္းရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရံုျပႆနာ ကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ ေျပလည္သြားမွာပါ။ ဒီတကားၿပီးမွ ေနာက္တကားဆိုတာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ မလုပ္ဘူး။ ရွက္စရာ ေကာင္းတယ္။ အဲဒါႀကီးကို ထိုင္ေစာင့္ ေနရတာ သိကၡာက်လိုက္တာ။ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္မွာ ထုတ္လုပ္သူေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ ေျပာင္းလိုက္ရင္ အဆင္ေျပ သြားမွာပါ။ တကယ့္ ကားႀကီးေတြ ရိုက္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ကားႀကီးမွ ႏိုင္ငံဂုဏ္ေဆာင္ ႏိုင္တာေလ။ ရုပ္ရွင္ေအာင္ျမင္မွ ႏိုင္ငံေအာင္ျမင္မွာပါ။ အဖက္ဖက္က ေအာင္ျမင္သလို ရုပ္ရွင္လည္းေအာင္ျမင္မွရမွာပါ။
ျမန္မာရုပ္ရွင္ေလာက ဦးေမာ့လာႏိုင္ဖို႔ အေရးကေတာ့၊ ပညာကို ေလ့လာတာ လူတိုင္း ေလ့လာလုိ႔ရတယ္။ အဓိကက မိမိကိုယ္ကိုယ္ ျပင္လိုက္ရင္ ေအာင္ျမင္မွာပါ။ ႏိုင္ငံျခား ေစ်းကြက္ကို မရွိဘူးလို႔ ထင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ဆို ၁၇ ႏွစ္ေလာက္ ႏိုင္ငံျခား ေစ်းကြက္ကို ေလ့လာခဲ့တယ္။ အလကား ေလ့လာလို႔ မရရင္ ကိုယ္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ ေလ့လာေပါ့။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံ က်ေတာ့ အိတ္ထဲက မထုတ္ခ်င္ဘူး၊ ေစ်းကြက္ အဆင္သင့္ရွိမွ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မရဘူး။ ၉၃ ႏွစ္တာ ကာလမွာ ပထမဆံုး ရုပ္ရွင္ ေစ်းေရာင္း ပြဲေတာ္ကို ရုပ္ရွင္လုပ္ငန္းက စီစဥ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ရယ္၊ ဦးစင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္၊ ေဒၚေဆြဇင္ထုိက္၊ ညႊန္ၾကားေရးမႉး ဦးသိန္းထြန္းေအာင္ – ရုပ္ရွင္လုပ္ငန္းရယ္၊ MRTV – 4 က ၀ိုင္းကူၿပီး သြားခ့ဲၾကတယ္။ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံမွာ ကား ၄ ကားျဖစ္တဲ့ ကယန္းအလွ၊ ပန္းၾကာ၀တ္မႈန္၊ တိမ္မင္းသမီးရဲ႕ ဒ႑ာရီ၊ လက္ပံ တို႔ကို က်ေနာ္တို႔ယူသြားၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီကားေတြ အားလံုးက ပိုင္ရွင္မွ မပါတာ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ အေတြးအေခၚကို ေျပာင္းရင္ေျပာင္း၊ မေျပာင္းရင္ ဘယ္လိုမွ မတိုးတက္ဘူး။
လက္ရွိေရြးခ်ယ္မယ့္ အကယ္ဒမီ Board အဖြဲ႔ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈစနစ္ အေပၚ အျမင္ကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ ပုံစံပါပဲ။ ပံုစံကေတာ့ ဘယ္လိုပဲ ထားထားပါ။ ႏိုင္ငံတခုမွာေတာ့ သူ႔ ပံုစံံနဲ႔သူရွိမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္တဲ့ အကဲျဖတ္တဦးရဲ႕ ဖန္တီးမႈ အႏုပညာပဲ။ သူဘယ္ေလာက္ ဖန္တီးႏိုင္သလဲ၊ ဒီလူက တကယ့္ဆရာလား၊ တကယ့္ ရုပ္ရွင္ပါရဂူလား ဆိုတာ လိုအပ္ပါတယ္။ အကဲျဖတ္ တဦးရဲ႕ အေတြးအေခၚ က ေကာင္းၿပီး ႏိုင္ငံတကာ ဆန္ေနရမယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းတဲ့ အကဲျဖတ္လည္း ျဖစ္ရမယ္၊ မစၦရိယစိတ္ထားတဲ့ အကဲျဖတ္ တဦးလည္း မျဖစ္ရဘူး။
မႏွစ္တုန္းက အကယ္ဒမီေပးပြဲကို ေ၀ဖန္သံေတြအေပၚ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွမျမင္ဘူး။ အသစ္လည္း ရသင့္ရင္ ရမွာပဲ။ အေဟာင္းခ်ည္းပဲ ရရမယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မေျပာထားဘူး။ ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ ကေတာ့ ေပးရမွာေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္သူပဲ ရရ ေက်နပ္တယ္။ အကဲျဖတ္ရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ကို ေလးစားရမွာပဲေလ။ သူ႔မွာလည္း သူ႔အတုိင္းအတာ ေပတံေလးေတြ ရွိမွာပဲ။ ရသင့္တဲ့ သူရမွာပဲေလ။ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ေအာ္စကာမွာေတာင္ ဘာမွ ေျပာလို႔ မရတာ၊ သူတို႔ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲ။ ၀င္မယ္ ဆုိရင္လည္း အစကတည္းက ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ႀကိဳက္ရင္ ၀င္ေပါ့။ မ၀င္ခ်င္ရင္ အစကတည္းက ဒီႏွစ္ အကယ္ဒမီ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ထဲမွာ မထည့္ပါနဲ႔လို႔ အေစာႀကီးကတည္းက ေျပာလိုက္ေပါ့။ Board ကို ေလးစားတယ္ဆိုရင္ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လက္ခံလိုက္ေပါ့။
ေကာ္ပီကား ကိစၥကေတာ့ အကဲျဖတ္ တေယာက္ကေတာ့ ေကာ္ပီကားလား ဘာလားဆိုတာ အစကတည္းက ဘယ္သိမလဲ။ ဇာတ္လမ္း စိစစ္ေရး စကတည္းက ေကာ္ပီကား မေပးဖို႔ ေျပာထားရမွာေပါ့။ အကဲျဖတ္ကေတာ့ တက္လာတဲ့ သူကို စိစစ္ ဆံုးျဖတ္ မွာပဲေလ။ အဲဒီအတြက္ အကဲျဖတ္ကို အျပစ္ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ ေကာ္ပီလားဆိုတာ အစကတည္းက စံုစမ္းရမယ္။ ေကာ္ပီမွန္း သိေနရင္ တားရမွာေပါ့။
လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ဒါေတာ့ က်ေနာ္တို႔က အေရွ႕ကိုခ်ီတက္ေနတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံဆိုေတာ့ လူတိုင္းကေတာ့ မျပည့္စံုပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဆရာႀကီးေတြမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေလာကကို ခ်စ္တဲ့အတြက္ ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လိုက္ေလ့လာတာပဲေပါ့။ မိတ္ေဆြေတြ လိုက္ေပါင္းၿပီး ေအာက္က်ေနာက္က် ခံခဲ့ရတယ္။ မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ လုိက္ေပါင္း ေနရာကေန မ်က္ႏွာႀကီးလာတာေပါ့။ တိုင္းျပည္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ပြင့္လင္းလာၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ျမန္မာဆိုတာ လူေတြက စိတ္၀င္စားလာၾကၿပီ။ ျမန္မာ့ ရုပ္ရွင္ေလာကကို စိတ္၀င္စားလာလို႔ ႏိုင္ငံတကာက အႏုပညာရွင္ေတြလည္း လာေနၿပီ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ႏိုင္ငံတကာထြက္ဖို႔ စဥ္းစားရမွာပဲေလ။ ကိုယ့္ ဒီေစ်းကြက္ေလးမွာပဲ ထိုင္ေက်နပ္ေနမလား စဥ္းစားၾကေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ေတာင္ လိုက္ေရာင္း ေပးေနၿပီပဲ။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ တက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပါ့။ ရုပ္ရွင္ ေစ်းေရာင္းပြဲက အာဆီယံကား ၁၆၀ မွာ က်ေနာ့္ကားက Director of photography နဲ႔ အဓိက ဇာတ္ပို႔ သရုုပ္ေဆာင္က ဆန္ခါတင္ ရခဲ့တယ္။ ဆုကေတာ့ ဇာတ္ကားဆုကို ရခဲ့တာေပ့ါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အတိုင္းထက္ အလြန္ ၀မ္းသာမိတယ္။ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ ဆုတခုပဲ။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ရႏိုင္ဖို႔ မနည္းႀကိဳးစားရဦးမွာ။ ေျပာလို႔မရေသးဘူး။ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ေလာကမွာ ကားမိုက္မိုက္ေတြ ရွိတာပဲ၊ ငါတို႔ သြားအထင္ေသးလို႔ မရဘူးဆိုၿပီး သတိထားမိသြား ၾကတာေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကိုယ္စားျပဳ အကဲျဖတ္ထဲမွာ ဦးေအာင္လြင္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ေလာကက သေဘာေပါက္ သြားတယ္။
ႏိုင္ငံတကာ စံမွာ ဘယ္လိုမွ မသတ္မွတ္ထားဘူး။ ႏိုင္ငံတကာကို သြားေနတဲ့ ကားေတြကိုၾကည့္လုိက္ရင္ သိသာပါတယ္။ ငါတို႔ ဘာလုပ္သင့္သလဲ စဥ္းစားတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာ ထိုးေဖာက္ႏိုင္ဖို႔ပဲ လုိပါတယ္။ ကိုယ့္ပစၥည္းေတြကို သူမ်ားတေတြက တင္ပါရေစ လာေျပာေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့။ အရင္က ဆင္ဆာ အတားအဆီးေတြ ရွိခဲ့ေတာ့ ကယန္းအလွ ရိုက္ကူးရာမွာ ဆင္ဆာပိတ္ပင္မႈေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရည္မွန္းခ်က္ကို သူတို႔ သိသြားေတာ့ ခြင့္ျပဳခဲ့တာေပါ့။ ဇာတ္ကားရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ကိုက္ေအာင္လုပ္ရင္ ခြင့္ျပဳတာပဲေလ။
The post အကယ္ဒမီကို သူတို႔ ဘာေတြေျပာၾကမလဲ (၃) appeared first on ဧရာ၀တီ.