သ႐ုပ္ေဖာ္ စိုး၀င္းၿငိမ္း
၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ေမလမွာ ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ “ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား” စာအုပ္ဟာ ဒီႏွစ္ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ေမလမွာ ႏွစ္ ၅၀ တင္း တင္းျပည့္ပါၿပီ။ “ေရႊရတုႏွစ္” လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။ “ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား” စာအုပ္ကို စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာ ဆရာမ ႀကီး လူထုေဒၚအမာ ေရးသားျပဳစုခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ကေတာ့ ေဒၚေဒၚလို႔ ေခၚတာ ေပါ့။ ေဒၚေဒၚရဲ႕ “ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား” စာအုပ္က ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ေမလမွာ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေဝၿပီး အဲဒီႏွစ္ စက္တင္ဘာမွာ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၆၇ ဇူလိုင္မွာ တတိယ အႀကိမ္၊ ၁၉၇၄ မွာ စတုတၳ အႀကိမ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္အၾကာ ၁၉၉၇ ဒီဇင္ဘာ ေရာက္မွ ပၪၥမအႀကိမ္ အျဖစ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ အုပ္ေရမ်ားစြာ ထုတ္ေဝခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ပါ။
ပထမအႀကိမ္ ထုတ္တဲ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဆိုတာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ တက္ၿပီး တႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ အခ်ိန္ပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သံုးစြဲေနတဲ့ ေငြစကၠဴေတြလည္း တရားမဝင္ ေၾကညာတယ္၊ တိုင္းျပည္မွာလည္း စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႀကီးေတြကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းတယ္ ဆိုတဲ့ ကေမာက္ကမ အခ်ိန္။ တတိုင္းတျပည္လံုး စီးပြားေရး က်ပ္တည္း ေနခ်ိန္၊ ဒါေပမယ့္ ပထမအႀကိမ္ ႐ိုက္ႏွိပ္တဲ့ အုပ္ေရ ၃၅၀ဝ က ၁ လေက်ာ္အတြင္း ကုန္သြားေအာင္ ေရာင္းရသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာပဲ ဒုတိယအႀကိမ္ ႐ိုက္ႏွိပ္ရပါတယ္။ သံုးႏွစ္ျခားၿပီး ၁၉၆၇ မွာ တတိယအႀကိမ္၊ ေနာက္ ၇ ႏွစ္ ျခားၿပီး စတုတၳအႀကိမ္ ႐ိုက္ႏွိပ္အၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ (တိတိက်က်ဆိုရင္ ၂၃ ႏွစ္ ျခားၿပီး) မွ ပၪၥမအႀကိမ္ ႐ိုက္ႏွိပ္ရတာပါ။
ေဒၚေဒၚရဲ႕ ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား စာအုပ္ဟာ ေစ်းကြက္မွာလည္း ပရိသတ္ရဲ႕ အားေပးမႈ ခံရသလို (အဲဒီအခ်ိန္က) စာေပဗိမာန္ စာေပဆုလည္း ခ်ီးျမႇင့္ခံရလို႔ ပရိသတ္အႀကိဳက္နဲ႔ ထပ္တူမွ်ေသာ စာေပဆုလို႔ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။
က်ေနာ္ဟာ ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အလြန္ မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းရာ အရပ္ ဟာ သဘင္သည္မ်ား မဟုတ္ေသာ္ျငား၊ “သုခုမ” ပညာကို အေတာ္ စိတ္ဝင္စား ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ေနရာပါ။ ရပ္ရြာ ဘုရားပြဲမွာ အရပ္ဇာတ္ က,ၾကတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အေပ်ာ္တမ္း ခါးျပတ္တီးဝိုင္းေလး ေထာင္ထားတယ္။ ညေနခင္း လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ဝိုင္းမွာ ဇာတ္အေၾကာင္း၊ ဆိုင္းအေၾကာင္း၊ အၿငိမ့္အေၾကာင္း၊ သီခ်င္းအေၾကာင္း၊ ဇာတ္ထုပ္ ဇာတ္လမ္းအေၾကာင္း၊ ဧယင္က်ဴးပညာအေၾကာင္း၊ သုခုမဆိုင္ရာ အေၾကာင္းျခင္းရာ ေတြကို ေျပာၾကဆိုၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရပ္စကားေပါ့။ ပါးစပ္ရာဇဝင္ေပါ့။ ၾကားသိရတဲ့ သာမန္ အခ်က္အလက္ေတြ ပဲေပါ့။
ဝါသနာအရ ဇာတ္ဆို မလြတ္တမ္း၊ အၿငိမ့္ဆို မလြတ္တမ္း၊ ဗလာဆိုင္းဆို မလြတ္တမ္း နားေထာင္ ၾကည့္႐ႈၿပီး သူတို႔ ခါးျပတ္ တီးဝိုင္းေလးက ေလဘာတီ မျမရင္ရဲ႕ “အလႉ႔ရွင္လည္း တီးႏိုင္ရဲ႕” ေဗဒါႀကီးရဲ႕ “ေဗ်ာၫြန္႔လည္း ေခါက္ႏိုင္ရဲ႕”၊ ၿမိဳ႕မက “ထပ္တရာလမ္း” လည္း စည္းကိုက္ဝါးကိုက္ ဟစ္ႏိုင္ရဲ႕၊ ဒီအေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္ေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို လက္ဖက္ ရည္ၾကမ္းဝိုင္းမွာ ေျပာၾကေတာ့၊ အိမ္ေရွ႕က ဝိုင္းမို႔ က်ေနာ္က မၾကားခ်င္အဆံုး၊ ကိုယ္ကိုယ္ႏႈိက္ ကလည္း ဝါသနာပါေတာ့ လူႀကီး ေတြၾကား ဒူးကေလးတုပ္ၿပီး နားေထာင္တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ “ထိလပ္ပိုးအူ” နားရည္ဝ၊ “ရွစ္ဌာန သာလာယံ” နားရည္ဝ၊ “ေဗဒါႀကီး အၿငိမ့္ၫြန္႔ေပါင္း” နားရည္ဝ၊ “လက္ရည္တျပင္ တည္း” နားရည္ဝ၊ “ေရႊေမာင္းတိုက္ေရွ႕က ေရေႏြးထည့္ ပုလင္းခြံ၊ ရွမ္းျပည္ငွက္ဖ်ားႏွင့္ တံုးေက်ာ္မ” နားရည္ဝ၊ “ည ခ်မ္း ခ်ိန္ခါဝယ္” ႏွင့္ ပတၱာ သုသာန္အဝင္ဝက အုတ္ကား၊ တိမ္လႊာမို႔မိုလြင္ နားရည္ဝဆဲ၊ ဆယ္အိမ္ေပါင္းမွ ေရဒီယို တလံုးမွ်ပင္ မရွိတဲ့ဘဝမို႔၊ ဝမ္းကြဲအစ္ကို အပ္ခ်ဳပ္ဆရာရဲ႕ အထည္ ညႇပ္ရင္း ခြ်ဲခြ်ဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ ပီပီျပင္ျပင္ သီဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြကိုပဲ စက္ခံုေဘး အိပ္ရာေပၚက ေမွးကာ နားေထာင္ ခံစားေနရတာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္ “ခုနစ္တန္း၊ ရွစ္တန္းသာသာ ေက်ာင္းစာအျပင္ အနားမွာရွိတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ဆြဲငင္ၾကည့္႐ႈဖို႔ ဝန္မေလးခ်ိန္မို႔ စက္ ဆရာ အိပ္ရာေဘးက အဖံုးျပဳတ္၊ အမွာစာျပဳတ္၊ စာအုပ္ေက်ာဘက္မွာလည္း အဆံုးထိမပါ၊ ကြ်တ္ေနတဲ့ စာရြက္ ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ေတြ အပ္ခ်ည္ေတြ တြဲသီခ်ဳပ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလးတအုပ္ ေကာက္ယူအၾကည့္။
ဟုတ္ကဲ့။ အဲဒီစာအုပ္ေလးဟာ ဒီကေန႔အထိ အိပ္ရာ ေခါင္းရင္းမွာ အၿမဲထားၿပီး မၾကာခဏဖတ္ရ၊ ၾကည့္ရ၊ ခံစားမ်က္ရည္ ဝဲရဆဲျဖစ္တဲ့ လူထုေဒၚအမာ ရဲ႕ “ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား” ပါပဲ။ ဒီစာအုပ္ဟာ “ဆူးငွက္” ဆိုတဲ့ ကေလာင္တေခ်ာင္း အတြက္ ပင္စည္ပင္မ သာမက၊ ေရေသာက္ျမစ္ စာအုပ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္က ဇာတ္သဘင္ ခ်စ္စိတ္၊ အၿငိမ့္ ခ်စ္စိတ္၊ ဂီတခ်စ္ စိတ္၊ အႏုပညာ ခ်စ္စိတ္၊ မႏၲေလး ခ်စ္စိတ္၊ လူမ်ိဳးနဲ႔ တိုင္းျပည္ ခ်စ္စိတ္၊ အႏုပညာရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္မာန၊ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ အႀကံအစည္၊ အံ့မခန္း စိတ္ဓာတ္ကို သိရွိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ေစတာပါပဲ။ ေဒၚေဒၚရဲ႕ ေျခဖဝါးေအာက္က ေျမတမႈန္မွ် ပညာ၊ လံု႔လနဲ႔ ထပ္မံ ကာ “အႏုပညာ” အေပၚ ခံစားတူးဆြ၊ ပူေဇာ္သန ျပဳမိတာကလည္း ဒီစာအုပ္ေၾကာင့္ပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ၿပီးသည့္ေနာက္ ျပင္းထန္တဲ့ မုန္တိုင္းေတြ၊ ေလနီၾကမ္းေတြ အၾကား ေဒၚေဒၚ့သား ဆရာ ညီပုေလး လည္း မတရား ဖမ္းဆီးခံရ၊ အားလံုးလိုလို ကစဥ့္ကလ်ား၊ ေဆာက္တည္ရာမရ မတည္ၿငိမ္ၾကဆဲ၊ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေမလမွာပဲ “ျပည္သူ ခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား” စာအုပ္ ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ ဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ ေဒၚေဒၚဦးေဆာင္ၿပီး အမရပူရ ေတာင္ေလးလံုး ေက်ာင္း မွာပဲ အခမ္းအနားေလး က်င္းပျဖစ္ခဲ့။
အခမ္းအနားေလး ဆိုျငား အျမဴေတပမာ သိပ္သည္းလွတဲ့ အႏွစ္ခ်ည္းမို႔ တန္ဖိုးရွိလွခ်ည့္။ ေဒၚေဒၚရဲ႕ တူရင္းခ်ာႀကီးမ်ား ျဖစ္တဲ့ ဆရာၾကည္ေအာင္၊ ဆရာကိုေလး (အင္းဝဂုဏ္ရည္) တို႔ရဲ႕ အမွတ္တရ စကားေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ဆရာၾကည္ေအာင္ရဲ႕ ေစာဒက တက္တဲ့ ေမးခြန္းအေပၚ ေဒၚေဒၚက “ငါတူေတြ ဒီလိုေတာ္တာ ေနာ္” ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ယူ အၾကည့္နဲ႔ ၿပံဳးကာေျဖလိုက္တဲ့ အဖိုးတန္စကား၊ ဒါကို က်ေနာ္က ဒီလို မွတ္သားထားလိုက္ဖူးရဲ႕။
တကယ္ေတာ့ “ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား” ဟာ ရသဟန္ပါ အတၳဳပၸတၱိ စာေပပါ တဲ့။ ဒီလိုပဲ ကိသာေဂါတမီနဲ႔ မံုညင္းေစ့၊ ေထရီေထရာနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာ၊ ဒဂုန္တာရာရဲ႕ ႐ုပ္ပံုလႊာ၊ ေမွာ္ဘီဆရာ သိန္းရဲ႕ဟင္းေလးအိုး၊ စံထိုးေလာက္တဲ့ အတၳဳပၸတၱိ စာေပေတြပဲ တဲ့။ ကမၻာမွာလည္း ႏိႈင္းယွဥ္ျပရင္ အင္းဂရီ၊ ေမာ္႐ြိဳင္းက ရွယ္လီ၊ ေဂၚကီက ေတာ္လ္စတြိဳင္း နဲ႔ ခ်က္ေကာ့ဗ္၊ ဂ်က္လန္ဒန္ ကို ေတာ့ အိုင္ဗင္စတုန္းကစ ေရးခဲ့ဖူးေပမယ့္ ႐ူးဆိုးရဲ႕ ေျဖာင့္ခ်က္က်မ္းထဲမွာ “အတၳဳပၸတၱိစာေပဟာ အမွန္မဟုတ္ဘူး” တဲ့။ ဒီေတာ့ ဦးေဖသိန္း ရဲ႕ ေရႊဥေဒါင္း၊ ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ “ဘဝတသက္တာ” ကြဲလြဲတာေလးေတြ ရွာၾကည့္ပါ တဲ့။ ဆရာၿငိမ္း၊ ဆရာတင္၊ မျမရင္ အေၾကာင္း ေဒၚေဒၚ ကလည္း အေကာင္းခ်ည္း ေရးထားသတဲ့။
(ကဗ်ာဆရာ – ၾကည္ေအာင္) ရဲ႕စကား မွတ္သားတုန္လႈပ္စရာ။
ဒီေတာ့ ေဒၚေဒၚက ဂ်ပန္ေခတ္နဲ႔စစ္ႀကီးအတြင္း ေသျခင္းမလွၾကတဲ့ ျမန္မာ့ အႏုပညာသည္ေတြကို လြမ္းလည္းလြမ္း၊ ခ်စ္လည္းခ်စ္ မို႔ (ေဒၚေဒၚ လြမ္းသလို၊ ေဒၚေဒၚ ခ်စ္သလို) အားလံုးလြမ္းေစ၊ ခ်စ္ေစၾကေၾကာင္းရယ္နဲ႔ ေကာင္းတာသာေျပာ၊ ေတာ္တာသာ ေရးပါ သတဲ့။ ေခတ္၊ စနစ္နဲ႔စစ္ေၾကာင့္ ႏြံနစ္ခဲ့ရတဲ့ (တို႔ရဲ႕) အႏုပညာ ပတၱျမား (အဲဒီေခတ္က) လူငယ္ေတြၾကား ေဒၚေဒၚက ထုတ္ၾကြားျပ တာပါ တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚက ေခတ္ကာလ အေျပာင္းမွာ လူငယ္ေတြက အေနာက္တိုင္းမွ အထင္ႀကီး၊ အေနာက္တိုင္းမွ အတုခိုး၊ အေနာက္တိုင္းမွ ဂုဏ္ယူေနၾကလို႔ တို႔မွာလည္း ဒီလို အႏုပညာရွင္ႀကီးေတြ ရွိသကြဲ႔ ဆိုတာ လူငယ္ေတြ နားဝင္ေအာင္ ျပရတာမို႔၊ သူတို႔ ပုဂၢိဳလ္ေရး အားနည္းခ်က္ အေသးအမႊားကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ျပ မေနပါဘူး တဲ့။ ဒါေတြ ေရးလို႔ေကာ စာဖတ္ပရိသတ္ အတြက္ အက်ိဳး ရွိပါ့မလား တဲ့။ အဲဒီလိုေျဖခဲ့တာ အမွတ္တရပါ။
၁၉၈၉ ေမလက က်င္းပတဲ့ “ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား” စာအုပ္ထုတ္ေဝျခင္း ၂၅ ႏွစ္ ေျမာက္ ေငြရတုပြဲဟာ အလြန္ အဖိုး တန္လွ ပါတယ္။
ဒီေနာက္ စိစစ္ေရးက်ပ္တည္း၊ စာအုပ္ေစ်းကြက္ ၿပိဳပ်က္၊ အေထြေထြ စရိတ္ႀကီး ျမင့္မားေနခ်ိန္မွာ “ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာ သည္ မ်ား” စာအုပ္ကို ပၪၥမအႀကိမ္ ႐ိုက္ႏွိပ္ထုတ္ေဝ ပါတယ္။ စြန္႔စားမႈႀကီး တခုေပါ့။ ဒီအခ်ိန္ လူထု ႀကီးပြားေရး စာအုပ္တိုက္က စာတည္းအဖြဲ႔ တဖြဲ႔မွာ က်ေနာ္ေရာက္ရွိ ပညာသင္ယူေနပါၿပီ။ ဒီစာအုပ္ ျပန္လည္ထုတ္ေဝေတာ့ က်ေနာ္ အမ်ားဆံုး လုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ ပ႐ုဖတ္၊ စာမ်က္ႏွာဖြဲ႔၊ ဒီလိုနဲ႔ စာအုပ္ၿပီးလို႔ ေဒၚေဒၚ့လက္ထဲ စာအုပ္ေလး ထည့္ေပးလိုက္ရေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ ေပါ့။
ေနာက္ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္ တညေန ေဒၚေဒၚက “ျပည္သူခ်စ္ေသာ” စာအုပ္အသစ္ကို ကိုင္ၿပီး ေအာက္ဆင္းလာတယ္။ စာအုပ္ၾကားမွာ စကၠဴစ အလံေလးေတြ ထိုးထားတာပါလို႔ (ျဖတ္စ အဝါေရာင္ေလးေတြကိုး)။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚေဒၚက က်ေနာ့္ကို ေျပာတယ္။
“ေအး၊ စာအုပ္ေလးက လွသကြယ့္၊ ဂ႐ုတစိုက္လုပ္ေပးတဲ့ မတင္ဝင္းေရာ၊ ေက်ာ္ဆန္းျမင့္ (ဆရာ ေက်ာ္ရင္ျမင့္) ေရာ၊ မင္းကိုေရာ ေက်းဇူးတင္တယ္။ အခု တအုပ္လံုး ျပန္ဖတ္ေတာ့မွ ဒါေတြ ငါေရးခဲ့ဖူးပါလား ဆိုၿပီး ျပန္အမွတ္ရတာ။ ငယ္တုန္းကမို႔ ဒီ စာအုပ္ေလး ကို ေရးႏိုင္တာပါကြယ္။ သတင္းစာကလည္း ရွိေသးေတာ့ အားလံုးက ဝိုင္းကူၾကတာကိုး” တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚေဒၚက ဆက္ေျပာ တယ္။
“ေအးကြယ္၊ ဒီစာအုပ္ကို မင္းတို႔ ေနာက္တႀကိမ္မ်ား ျပန္႐ိုက္ရင္၊ ဒီအမွားေလးေတြ ျပင္လိုက္ပါဦး” တဲ့။ က်ေနာ္ျဖင့္ ရွက္လိုက္ တာ။
ဒီစာအုပ္ကို အလုပ္သေဘာ ပ႐ုဖတ္တာ၊ အေၾကာင္းအရာထဲ ေမ်ာေမ်ာပါသြား ေလေတာ့၊ ဘယ့္ႏွယ္ ပ႐ုစင္ပါ့မလဲ။ စာလံုး အမွားအယြင္း ေလးေတြပါ မ်ားေလရဲ႕။ ဒါအားလံုး က်ေနာ့္ ခြ်တ္ယြင္း အားနည္းခ်က္ေတြပါ။
ထပ္ၿပီး မွတ္မွတ္ရရ ေျပာခ်င္တာက ေဒၚေဒၚ (လူထုေဒၚအမာ) လို ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာ သတင္းစာ ဆရာမႀကီးက သူ႔လက္ေအာက္ ငယ္သားအေပၚ ဘယ္ေတာ့မွ ရင့္ရင့္သီးသီး၊ မာမာေက်ာေက်ာ၊ ခ်ိဳးခ်ိဳးႏွိမ္ႏွိမ္ မေျပာဘူး။ ခ်ီးက်ဴးစရာရွိရင္ ခ်ီးက်ဴးတယ္။ ၿပီးမွ အမွားကို ညင္ညင္သာသာ၊ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ေထာက္ျပတယ္။ ။
The post ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ ျပည္သူခ်စ္ေသာ appeared first on ဧရာ၀တီ.