ပန္းခ်ီ ခိုင္တင္ ေျပာတဲ့ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ စည္းလြတ္ ဝါးလြတ္ အေၾကာင္း

ခိုင္တင္ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ ဗီဒီယို ဇာတ္ကားမ်ားတြင္ လူႀကီးခန္းမွ၊ ဟာသဇာတ္႐ုပ္ အမ်ားစုကို သ႐ုပ္ေဆာင္သည့္ လူတေယာက္ကို မ်က္စိထဲ ျမင္မိၾက လိမ့္မည္။ မ်က္မွန္ႏွင့္ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳ သူ႔ဟန္၊ သူ႔သ႐ုပ္ေဆာင္မႈ မ်ားကို သတိျပဳမိသူ မ်ားပါလိမ့္မည္။

က်မကေတာ့ လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ကာလမ်ားက ခိုင္တင္၏ ႐ုပ္ျပမ်ားကို သတိရသည္။ ဇာတ္ေကာင္ တေကာင္ခ်င္းစီကို အေသးစိတ္၊ အႏုစိတ္ ေရးဆြဲထားသည့္ သူ၏ ပန္းခ်ီဆန္ေသာ ႐ုပ္ျပလက္ရာမ်ားကို ျမန္မာျပည္ တြင္ ႐ုပ္ျပတေခတ္ ေကာင္းခ်ိန္ ႐ုပ္ျပခ်စ္သူ ပရိသတ္မ်ား မွတ္မိၾကမည္ ထင္သည္။ ယခု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သူ႔လက္ရာမ်ားက ျဖဴမည္း ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ားလို စိတ္မ်က္စိတြင္ ထင္လာသည္။

ထိုသို႔ေသာ ခိုင္တင္ (ဦးခိုင္တင္) က က်န္းမာေရးေၾကာင့္ေကာ၊ အသက္အရြယ္ အရပါ ႐ုပ္ရွင္ေလာကမွ အနားယူ၍ ပန္းခ်ီေလာ က ကို ျပန္လည္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ သူ႔အသက္က ၆၃ ႏွစ္ရွိၿပီ။ သူအႏွစ္ ၂၀ ခန္႔ က်င္လည္ခဲ့သည့္ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကကို ေက်ာခိုင္းကာ သူ႔ငယ္ခ်စ္ ပန္းခ်ီကို ျပန္လည္ ဖက္တြယ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ပန္းခ်ီခိုင္တင္သည္ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကမွ အနားယူလိုက္သည့္ တႏွစ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္း အုပ္စု ပန္းခ်ီျပပြဲမ်ားတြင္ သူ႔လက္ရာမ်ား ျပသခဲ့သည္မွာ သံုးႀကိမ္ တိုင္ခဲ့ၿပီ။ လတ္တေလာ ျပပြဲကေတာ့ ပန္းဆိုးတန္း ေလာကနတ္ အႏုပညာ ျပခန္းတြင္ ေမ ၂၆ မွ ၂၈ ရက္ေန႔ အထိ ျပသခဲ့သည့္ A Trip To Duya ဆိုသည့္ ျပပြဲ ျဖစ္ သည္။ ထိုျပပြဲတြင္ သူ အပါအဝင္ အႏုပညာရွင္ ၁၀ ဦးတို႔ ပါဝင္ျပသ ထားသည္။ ပန္းခ်ီခိုင္တင္ ကေတာ့ ဆီေဆးကား ၁၀ ကား ျပ သခဲ့၏။

႐ုပ္ျပ ေရးဆြဲစဥ္ ကာလက မင္၊ ကေလာင္၊ စကၠဴ စသည့္ ၾကားခံ ပစၥည္းတို႔ကို အသံုးျပဳကာ လူပံုမ်ားကို ေသေသသပ္သပ္ ေရးဆြဲခဲ့ေသာ သူသည္ ယခုအခါ ဆီေဆးႏွင့္ ကင္းဗတ္စကို အသံုးျပဳကာ သူအားသန္သည့္ လူပံုမ်ားကိုပင္ ေရးဆြဲထားတာ ေတြ႔ရသည္။

“အရင္က ေရေဆးနဲ႔ မင္နဲ႔ အေရးမ်ားခဲ့ေတာ့ ဆီေဆးကို ေရးခ်င္ခဲ့တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ေလာကမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ဖိဖိစီးစီး မဟုတ္ေပမယ့္ ဆီေဆးနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကို ေလ့လာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကက နားလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆီေဆးကားေတြ ေရးျဖစ္တာ” ဟု သူက ဆိုသည္။

႐ုပ္ျပ ေရးဆြဲစဥ္က ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးဆြဲရသည့္ အေလ့အက်င့္ႏွင့္ လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ လူပံုမ်ားကို အသားေပး ေရးဆြဲျဖစ္ျခင္း ဟု ယူဆရသည္။

လူတို႔၏ လႈပ္ရွားမႈ ပံုရိပ္မ်ားကို ကင္မရာျဖင့္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ ယူမထားဘဲ စိတ္ထဲတြင္ မွတ္သားထားကာ ေရးဆြဲေလ့ ရွိသည့္ သူက ထိုအေလ့အက်င့္ကို သူ၏ အစ္ကိုကဲ့သို႔ ခင္မင္ရသည့္ ပန္းခ်ီ ၿမိတ္ဝင္းထိန္၏ ေျပာစကားေၾကာင့္ ရခဲ့သည္ဟု ရွင္းျပသည္။

သူ႔ဆီေဆး ပန္းခ်ီကားမ်ားတြင္ အၿငိမ့္မင္းသမီး၏ ကဟန္မ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ခရမ္းရင့္ ဝတ္စံုျဖင့္ အၿငိမ့္မင္းသမီးက ထဘီနားကို အဖ်ားခတ္ကာ ႂကြႂကြရြရြ ကေနဟန္ ပန္းခ်ီကားတြင္ မင္းသမီး၏ လႈပ္ရွားမႈ၊ ထဘီ အဖ်ားပိုင္း ေဝွ႔ယမ္းေနမႈကို ခံစားမိသည္။

ကေလးႏွစ္ဦး ၾကက္ဖခြပ္ ကစားေနသည့္ ပန္းခ်ီကားကို အေပၚစီး ျမင္ကြင္းမွ ျပထားသည္။ သူ႔ အေရာင္မ်ားက ေရာေထြးမေန၊ သီးျခားစီ … သို႔ေသာ္ ေပါင္းစပ္မႈ တခု၊ အခ်ိဳးက်နမႈ တခုကိုေတာ့ ျမင္ရသည္။ သူက အေရာင္မ်ားကို  Impression ပံုစံျဖင့္ ျပထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔လက္ရာမ်ားက အၿငိမ္မဟုတ္၊ အသြက္ျဖစ္သည္။ မိခင္ႏွင့္ကေလး ေရခ်ိဳးဆိပ္ တခုမွာ ေရခ်ိဳးေနဟန္ကလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။

႐ုပ္ျပမ်ားကို ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ ေရးဆြဲခဲ့စဥ္က ႐ုပ္ျပတအုပ္တြင္ ပါဝင္သမွ် ဇာတ္ေကာင္တိုင္းကို သူ႔ကေလာင္ျဖင့္ လိုသလို ခိုင္းေစခဲ့ ေသာ ပန္းခ်ီခိုင္တင္သည္ ႐ုပ္ရွင္ေလာကတြင္ လူသား ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို လိုသလို ခိုင္းေစခြင့္ ရမလား ဆိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ဒါ႐ိုက္တာ တဦး ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သူ၊ သို႔ေသာ္ ဒါ႐ိုက္တာ ျဖစ္ခြင့္မရခဲ့ဘဲ ဒါ႐ိုက္တာ၏ ခိုင္းေစသမွ်ကို က်ရာ ဇာတ္႐ုပ္ႏွင့္အညီ သ႐ုပ္ ေဆာင္ ရသူ တဦးသာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ပန္းခ်ီခိုင္တင္သည္ ကေလးဘဝ အရြယ္တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူ ဝယ္ေပးေသာ ပန္းခ်ီ ဦးဘၾကည္၏ လက္ရာ ဗုဒၶဝင္႐ုပ္ျပ စာအုပ္ကို လက္ဝယ္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရကတည္းက ပန္းခ်ီကို စိတ္ဝင္စားခဲ့သူျဖစ္သည္။ အရြယ္ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ပန္းခ်ီပညာကို ျမင္ ဆရာမ်ားထံမွ ေလ့လာခဲ့သည္။ ပန္းခ်ီေက်ာင္းမ်ား တက္ခဲ့ဖူးျခင္း မရွိေသာ္လည္း ျပည္တြင္း ျပည္ပမွ ပန္းခ်ီ ပညာရွင္မ်ား အားလံုး ကို ျမင္ဆရာမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသည္။ လူငယ္ဘဝတြင္ ပန္းခ်ီ ေမာင္ေမာင္သိုက္ကို ကူညီေပးရင္း ပန္းခ်ီပညာကို ေလ့လာ ခဲ့ သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႐ုပ္ျပမ်ားေရးခဲ့သည္။

ျမန္မာျပည္တြင္ ႐ုပ္ျပတေခတ္ ေကာင္းခဲ့ေသာ္လည္း လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ႐ုပ္ျပေခတ္ မရွိေတာ့သည္ကို သူက အံ့ဩမိသည္ ဟု ဆို သည္။ တျခားေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အိုင္တီပစၥည္းမ်ိဳးစံု၊ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ေခတ္စား လာေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကဲ့သို႔ ႐ုပ္ျပ ေခတ္ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားဘဲ အားေကာင္းဆဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူက အံ့ဩမိျခင္း ျဖစ္သည္။

“ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး၊ ထုတ္ေဝသူက မထုတ္ႏိုင္ေတာ့လို႔လား၊ စာဖတ္သူေတြကပဲ ႐ုပ္ျပကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ လို႔လား၊ ႐ုပ္ျပေရးတဲ့ သူေတြကပဲ လူစိတ္ဝင္စားေအာင္ မေရးႏိုင္ေတာ့လို႔လား”ဟု သူက ေမးခြန္းထုတ္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္ ပန္းခ်ီ အႏုပညာကို ခံစားသူ ပရိသတ္ အလြန္နည္းပါးေသးေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္တြင္ လြတ္လပ္စြာ ၾကည့္႐ႈခြင့္ရွိေသာ၊ အဖိုးအခ မေပးရေသာ ပန္းခ်ီျပခန္းမ်ားတြင္ပင္ သာမန္ျပည္သူမ်ား အေနျဖင့္ ဝင္ေရာက္ၾကည့္သင့္ သည္ဟု ယူဆသူ အလြန္ နည္းပါးေနေသးေၾကာင္း သူက ဆက္ေျပာသည္။

တိုင္းျပည္တျပည္၏ အရည္အခ်င္းႏွင့္ အဆင့္အတန္းကို အုပ္ခ်ဳပ္သူႏွင့္ ျပည္သူလူထု ႏွစ္ဘက္စလံုး၏ အႏုပညာ ခံစားႏိုင္မႈႏွင့္ တိုင္းတာႏိုင္သည္ဟု ပန္းခ်ီခိုင္တင္က ဆိုသည္။

“တကယ္ေတာ့ ဘယ္အလုပ္မဆို အႏုပညာနဲ႔ မကင္းဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာလည္း အႏုပညာ လိုအပ္တာပဲ” ဟု သူက ေျပာသည္။

ျမန္မာျပည္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က႑တိုင္းတြင္ တင္းက်ပ္မႈမ်ား ရွိခဲ့သျဖင့္ ျပည္သူလူထုမွာ လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ စည္းလြတ္ ေဘာင္ လြတ္ ျဖစ္မႈ တို႔ မကြဲျပားျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ပန္းခ်ီခိုင္တင္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။

“ပန္းခ်ီေရးတဲ့သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္အႏုပညာ မဆို ဖန္တီးတဲ့ သူရဲ႕စိတ္က လြတ္လပ္ရမယ္။ အရင္ေခတ္ကေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္ ကန္႔သတ္ မႈေတြ ရွိခဲ့တာ မွန္တယ္။ ဒီေခတ္မွာေတာ့ ဘယ္လိုစည္းေဘာင္နဲ႔ ေရးမွ ပန္းခ်ီ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး မရွိေတာ့ဘူး။ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ မရွိေတာ့ဘူး ဆို႐ံုနဲ႔ စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္တာ မ်ိဳးေတာ့ မရဘူးေပါ့” ဟု သူက ဆိုသည္။

သူ႔စကားအရ မည္သည့္အႏုပညာမဆို ဖန္တီးသူေကာ၊ ခံစားသူပါ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အဆင့္အတန္း ျမင့္လာသင့္သည္ဟု ဆိုလိုေၾကာင္း ရိပ္စားမိသည္။

“ဖန္တီးမယ့္ သူေတြဘက္က ပိုလိုတယ္။ ဖန္တီးသူ တလြဲျဖစ္ရင္ ခံစားသူလည္း တလြဲျဖစ္လိမ့္မယ္”

ဒါကေတာ့ ပန္းခ်ီ တမ်ိဳးတည္းကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘဲ အႏုပညာတိုင္းကို ေျပာျခင္းဟု က်မ ယူဆမိပါသည္။     ။

The post ပန္းခ်ီ ခိုင္တင္ ေျပာတဲ့ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ စည္းလြတ္ ဝါးလြတ္ အေၾကာင္း appeared first on ဧရာ၀တီ.