ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာမ မာယာအင္ဂ်လို
ဒီဘက္ႏွစ္ပိုင္းေတြ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ သက္ငယ္ မုဒိန္းမႈခင္း သတင္းေတြ မၾကာမၾကာ ၾကားေနရခဲ့တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္ သူ႔အေၾကာင္းကို ခဏခဏ (ခဏခဏ) သတိရေနမိတယ္။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္တြင္း က်တဲ့ငွက္ ဘာေၾကာင့္ ေတးသီ သလဲ သူသိတယ္။ သူ ေတးသီႏိုင္ေအာင္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေတြ႕ႀကံဳ ခံစားရတာေတြ ရွိခဲ့တာကိုး။
အသက္ ရွစ္ႏွစ္သမီးမွာ သူ႔အေမရဲ႕ ရည္းစားက သူ႔ကို ဗလကၠာရလုပ္ မုဒိန္းက်င့္ခဲ့ေတာ့ ၁၉၃၆။ အဲဒီ ၁၉၃၆ မွာ၊ အဲဒီ အေမရိကားမွာ သူက အာဖရိကန္ အေမရိကန္၊ လူမည္း၊ မိန္းမသား။ သူ႔ဘဝ ၾကမ္းတမ္းခဲ့ပံုကလည္း သူ ၃ ႏွစ္သမီးမွာ မိဘေတြ ကြာရွင္း၊ အေဖ့ဘက္က အဘြားဆီမွာ ေနရ၊ ေနာက္ ေလးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အေဖက ျပန္ေခၚၿပီး အေမ့ဆီပို႔၊ ဆိုခဲ့သလို ကေလးငယ္ ဘဝမွာ ဆိုးရြားလွတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳရခဲ့။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းမွာ ကယ္လီဖိုးနီးယား အလုပ္သမား ေက်ာင္းမွာ အထက္တန္း တက္ေနရင္း ေက်ာင္းမၿပီးခင္ ဓာတ္ရထားေတြမွာ ပထမဆံုး မိန္းမ လက္မွတ္ေရာင္း လုပ္ခဲ့။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ႏွစ္ပတ္အၾကာမွာ သူ႔ဘဝက တကိုယ္တည္း မိခင္ဘဝကို လက္ခံလိုက္ရ၊ အဲဒီေတာ့ သူ႔အသက္ ၁၇။ ေနာက္ပိုင္း သူဟာ ျပည့္တန္ဆာေတြ အတြက္ လူဆြယ္သူ၊ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္တိုင္ ျပည့္တန္ဆာ၊ စားေသာက္ဆိုင္ ထမင္းခ်က္။ တကိုယ္တည္း မိခင္ရဲ႕ လူမႈေရး ေလွကားထစ္ေတြက ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ ရာဇဝတ္ မႈခင္းေတြနဲ႔ လံုးလားေထြးလား ဘဝအထိ ဆင္းခ်သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဝီကီပီးဒီးယားထဲက သူ႔အေၾကာင္းမွာ သူ႔အလုပ္အကိုင္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ အခု ဒီလိုေတြ႕ရမယ္။ ကဗ်ာဆရာ၊ ၿမိဳ႕ျပ အခြင့္အေရး တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ၊ ကေခ်သည္၊ ႐ုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္သူ၊ ႐ုပ္သံထုတ္လုပ္သူ၊ ျပဇာတ္ေရးဆရာ၊ ႐ုပ္ရွင္ ဒါ႐ိုက္တာ၊ စာေရးဆရာ၊ သ႐ုပ္ေဆာင္၊ ပါေမာကၡ။ အခု အဲဒီ သူ မရွိေတာ့ဘူး။ တမူထူးတဲ့ မိန္းမသား မရွိေတာ့ဘူး။ ကလင္တန္ရဲ႕ သမၼတရာထူး လက္ခံပြဲမွာ “မနက္ခင္းရဲ႕ ေသြးအခုန္မွာ”ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာကို ရြတ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာမႀကီး မရွိေတာ့ဘူး။ မာယာ အင္ဂ်လို မရွိေတာ့ဘူး။ ၂၀၁၄၊ ေမလ ၂၈ ရက္ေန႔က အသက္ ၈၆ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ တမူထူးတဲ့ မာယာဟာ မနက္ ၈ နာရီ မထိုးခင္ေလာက္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ facebook ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မစမ္းစမ္းတင္ရဲ႕ ပို႔စ္တက္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။
“မာယာအင္ဂ်လိုဟာ ကမၻာက ၾကည္ေအး” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာ။ ဒီဇင္ဘာမွာ ၈၅ ႏွစ္ ျပည့္မယ့္ ၾကည္ေအး၊ အေမရိကန္ အေရွ႕ျခမ္းကလူေတြ ေျပးေျပးလႊားလႊား ေနထိုင္တဲ့ နယူးေယာက္မွာ ေနထိုင္ဆဲ၊ ဒီအေရွ႕ျခမ္း ေျမာက္ကယ္႐ိုလိုင္းနာမွာ ေနတဲ့ ၈၆ ႏွစ္အရြယ္ မာယာအင္ဂ်လို တိမ္းပါးသြားပါလားတဲ့။ ကိုေဇာ္ေဇာ္ထြန္းကလည္း ကလင္တန္ရဲ႕ က်မ္းက်ိန္ပြဲမွာ မာယာရြတ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ ဘာသာျပန္ဆိုခ်က္ တခ်ိဳ႕၊ အဲဒီကဗ်ာအေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ မွတ္စုတခ်ိဳ႕တင္ထားတာကို ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အင္ဂ်လိုနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခန္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လယ္ရီကင္းကေတာ့ သူ႔ facebook စေတးတပ္စ္မွာ “မာယာအင္ဂ်လို ေသဆံုးတဲ့အေၾကာင္း ၾကားရတာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲခဲ့ရ။ သူက အေမရိကရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ ရတနာတပါးပါ။ ဒီလို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးဖြယ္ပုဂၢိဳလ္က မၾကာခဏ (က်ေနာ့္ စကားေျပာခန္းေတြရဲ႕) ဧည့္ျဖစ္ခဲ့။ သူ႔ကို သတိရေနရေတာ့မွာ” တဲ့။
ကေလးသူငယ္ အရြယ္မွာ ႐ႈပ္ေထြးၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းတဲ့အေတြ႕အႀကံဳ ရခဲ့တဲ့အထဲကေန သူ ႐ုန္းထႏိုင္ခဲ့ပံုက အံ့မခန္းပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ အေမရိကန္ တရားဥပေဒ စီရင္ခဲ့ပံုကလည္း ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့သူကို အျပစ္ရွိေၾကာင္း ေတြ႕ခဲ့ေပမယ့္ ေထာင္ဒဏ္ ၁ ရက္ပဲ ခ်ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ကလြတ္ၿပီး ေလးရက္အၾကာမွာ အဲဒီလူဟာ အသတ္ခံလိုက္ရတယ္။ အင္ဂ်လိုရဲ႕ ဦးေလးေတြ လက္ခ်က္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ အင္ဂ်လိုကေတာ့ ဒီလူ အသတ္ခံရတာ သူ႔မွာ တာဝန္မကင္းသလို နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ခံစားခဲ့ရၿပီး အဲဒီကေနစၿပီး စကားမေျပာ ႏႈတ္ဆိတ္သြားေတာ့တာပဲ။ ငါးႏွစ္တိုင္တိုင္ သူ စကားမေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူး။
“က်မ ထင္တယ္။ က်မ စကားသံေၾကာင့္ သူအသတ္ခံခဲ့ရတာပဲ။ သူ႔နာမည္ကို က်မ ထုတ္ေျပာလိုက္တာကိုး။ အဲဒီ ေနာက္ေတာ့ က်မ ေနာက္ထပ္ စကားမေျပာေတာ့ဖို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို က်မ စကားသံက တေယာက္ေယာက္ကို သတ္မွာ …” လို႔ ေျပာျပခဲ့တယ္။
သူ အသံတိတ္ေနခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ အင္ဂ်လိုရဲ႕ ဘာသာစကားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္က ဖြံ႕ၿဖိဳးလာခဲ့တယ္။ လူမည္း စာေရးဆရာေတြျဖစ္တဲ့ လင္စတန္ ဟ်ဴး၊ ဒဗလ်ဴ အီး ဘီ ဒူဘြိဳက္စ္နဲ႔ ေပါ ေလာရင့္စ္ ဒန္ဘာ တို႔ကို ဖတ္သလို ဝီလ်ံ ရွိတ္စပီးယား၊ ခ်ားစ္ဒစ္ကင္းနဲ႔ အက္ဒ္ဂါအယ္လင္ပိုး တို႔ရဲ႕ က်မ္းရင္း လက္ရာေတြကိုလည္း ဖတ္ခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ဆိတ္ ေနခဲ့တဲ့ ကာလအတြင္းမွာ အင္ဂ်လိုရဲ႕ ထူးကဲတဲ့ မွတ္ဉာဏ္ေတြ၊ စာအုပ္နဲ႔ စာေပအေပၚ ခ်စ္စိတ္ေတြနဲ႔ သူ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ေလာကကို နားေထာင္စူးစမ္းတဲ့ အရည္အေသြးေတြ ျဖစ္ေပၚဖြံ႕ၿဖိဳးခဲ့တာပဲ။
သူ႔အသက္ ၈၀ ေမြးေန႔မွာ ယူအက္စ္ေအ တူေဒး သတင္းစာ ေဆာင္းပါးအတြက္ အဲဒီအခင္းေတြ ျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္ပိုင္း သူႏႈတ္ဆိတ္ ေနခဲ့တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူ႔အဘြားက ေျပာျပခဲ့ပံုကို သူက သတင္းစာကို ဒီလို ဖြင့္ဟခဲ့တယ္။
“ညီမေလး (သူက က်မကို ညီမေလးပဲ ေခၚတာ)။ မာမာက တျခားလူေတြ မင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာေျပာေျပာ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ မာမာက သိတယ္၊ မင္းနဲ႔ ဘုရားသခင္ ဘယ္အခ်ိန္ အဆင္သင့္ျပန္ျဖစ္မယ္ ဆိုတာ။ မင္းက ဆရာတေယာက္ ျဖစ္လာမွာပါ”
အင္ဂ်လို အသက္ ၁၂ ႏွစ္ခြဲ ေရာက္ေတာ့ လူမည္း ပညာတတ္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ျဖစ္တဲ့ မစၥဖလားဝါးက ျပန္ၿပီး စကားေျပာႏိုင္ေအာင္ ကူညီေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ မစၥဖလားဝါးက ႏႈတ္ေျပာ စကားလံုးေတြရဲ႕ အေရးပါပံုကို အသားေပးေျပာခဲ့၊ ပညာေရးရဲ႕ သေဘာသဘာဝနဲ႔ အေရးပါပံုကို ရွင္းျပခဲ့၊ ကဗ်ာခ်စ္စိတ္ကို သူ႔စိတ္ထဲ ေမြးျမဴသြတ္သြင္းေပးခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေတးသီလာႏိုင္တဲ့ ေလွာင္ခ်ိဳင့္သြင္း ငွက္ငယ္ဟာ တကိုယ္တည္း မိခင္ဘဝအျဖစ္၊ သားတေယာက္နဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘဝကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘဝၾကမ္းၾကမ္း၊ ေလွကားထစ္ ေစာက္ေစာက္ေတြမွာ အိမ္ေထာင္ ဆက္ေတြ၊ အလုပ္အကိုင္ေတြ၊ အေျခစိုက္ရာ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ ေျပာင္းေရႊ႕ ေျပာင္းေရႊ႕ ရပ္တည္ရင္းက ဒီေလာကမွာ သူ႔ရဲ႕ နာမည္ႀကီး ကဗ်ာ “The Phenomenal Woman” ထဲကလို တမူထူးတဲ့ မိန္းမသား၊ အာဂ မိန္းမသားျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ အညြန္႔ခ်ိဳး ခံရေပမဲ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးေဝစည္တဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ေခတ္ေပၚ အကကို သင္ယူခဲ့ၿပီး ကေခ်သည္လည္း ျဖစ္ခဲ့၊ ညကလပ္ ေတြမွာ ကခဲ့၊ ကာရစ္ဘီယန္ေဒသရဲ႕ ကလစ္ဆိုဂီတ (Calipso Music) နဲ႔ အဆို အက နာမည္ထြက္ခဲ့။ ကလစ္ဆိုရဲ႕ ေရပန္းစားမႈေပၚ စီးမိၿပီး ၁၉၅၇ က ထုတ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ ပထမဆံုး အယ္လ္ဘမ္ မစၥကလစ္ဆို (Miss Calipso) ဟာ ၁၉၉၆ မွာ စီဒီအျဖစ္ ျပန္ထုတ္ခဲ့ရေသးတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ဟာလမ္ စာေရးဆရာ အစည္းအ႐ံုးနဲ႔ ဆက္မိၿပီး အထင္ကရ အာဖရိကန္ အေမရိကန္ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ ဆံုရ၊ သူ႔ရဲ႕ စာေရးဆရာဘဝကိုလည္း စျဖစ္ ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ ေတာင္အာဖရိက လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲဝင္သူ ဗ်ဴဇမ္ဇီ မိခ္နဲ႔ ဆံုဆည္းခဲ့ၿပီး ၁၉၆၁ မွာ သူ႔သား ဂိုင္နဲ႔အတူ ကိုင္႐ိုကို ေရႊ႕သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ အာရပ္ ေအာ့ဇားဗား အပတ္စဥ္ထုတ္ အဂၤလိပ္ဘာသာ သတင္းစာမွာ တြဲဖက္ အယ္ဒီတာ လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မိခ္နဲ႔ တရားဝင္ လက္မထပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ကိုင္႐ို ထြက္မသြားမီကတည္းက မာတင္ လူသာကင္း ဂ်ဴနီယာနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ျပအခြင့္အေရး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ အင္ဂ်လိုက ပါဝင္ ပတ္သက္ ခဲ့ၿပီးလည္း ျဖစ္တယ္။ ကိုင္႐ိုကေန ဂါနာ ေျပာင္းေနစဥ္မွာ မယ္လကြန္အိခ္စ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္တယ္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ အင္ဂ်လို အေမရိကားကို ျပန္ဝင္လာေတာ့ အိခ္စ္ရဲ႕ အာဖ႐ို အေမရိကန္ ေသြးစည္းညီညြတ္ေရး အစည္းအ႐ံုးကို ကူညီခဲ့တယ္။
မာတင္လူသာကင္းကသူမကြယ္လြန္မီ ၁၉၆၈မွာ ခ်ီတက္ပြဲတခု အင္ဂ်လိုက စည္း႐ံုး လုပ္ေဆာင္ဖို႔ ကမ္းလွမ္းခဲ့တာကို အင္ဂ်လိုက လက္ခံခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏွစ္ အင္ဂ်လိုရဲ႕ အသက္ ၄၀ ျပည့္ေမြးေန႔ (ဧၿပီ ၄) မွာပဲ မာတင္ လူသာကင္းက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လုပ္ႀကံခံခဲ့ရတယ္။ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ ေန႔ရက္ေတြက သူ႔ဘဝကို၊ အခု ၿမိဳ႕ျပ အခြင့္အေရး တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူလည္း ျဖစ္ေနသူရဲ႕ ဘဝကို ဝင္လာခဲ့ျပန္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၆၉ မွာ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရး အတၳဳပၸတၲိ ပထမအုပ္ “I Know Why the Caged Bird Sings” ထြက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံတကာ စာေပေလာကရဲ႕ အသိအမွတ္ ျပဳမႈနဲ႔ ခ်ီးက်ဴးေထာမနာ ျပဳမႈကိုလည္း သူရလိုက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ အတြဲ ေျခာက္တြဲ ထပ္ထြက္တဲ့၊ သူ႔ရဲ႕ အတၳဳပၸတၲိဟန္ ဝတၳဳလို႔ ေဝဖန္သူတခ်ိဳ႕က သတ္မွတ္လိုတဲ့ ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၲိ ခုနစ္တြဲဟာ သူရဲ႕ လူသိအမ်ားဆံုး လက္ရာေတြပဲ။
ဒါေပမယ့္ မာယာဟာ ဘီလ္ကလင္တန္ရဲ႕ သမၼတ က်မ္းက်ိန္ပြဲမွာ ရြတ္ခဲ့တဲ့ “On the Pulse of Morning” ကဗ်ာ အပါအဝင္ ကဗ်ာမ်ားစြာ ေရးသားၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာမ တဦးလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ “လူမည္းအမ်ိဳးသမီး စာဆိုေတာ္ကဝိ” အျဖစ္ သူ႔ကို သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ေဝဖန္ေရးဆရာ အမ်ားစုကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အတၳဳပၸတၲိအတြဲေတြက သူ႔ကဗ်ာထက္ အေရးပါတယ္လို႔ သေဘာထားၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကဗ်ာေတြဟာ သူကိုယ္တိုင္ ရြတ္ဆိုတဲ့အခါ ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ျဖစ္လာၿပီး ေဝဖန္ေရး ဆရာေတြက သူ႔ကဗ်ာေတြရဲ႕ လူထု အသြင္လကၡဏာကို အေလးေပးေဖာ္ျပတယ္။ သူ႔ကဗ်ာအမ်ားအျပားရဲ႕ လူထုဆန္တဲ့ သဘာဝနဲ႔ အင္ဂ်လိုရဲ႕ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးအေပၚ ေဝဖန္သူေတြက ေထာမနာျပဳခ်င္ပံု မရဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေဝဖန္ေရးဆရာေတြက ကဗ်ာဆိုတာကို ႏႈတ္ေျပာ၊ ရြတ္ဆို ေဆာင္ရြက္တဲ့ ပံုစံထက္ အေရးအသား ပံုစံကိုပဲ လိုလားႏွစ္သက္ပံုရတယ္။
အင္ဂ်လိုဟာ တကၠသိုလ္ ဒီဂရီတခုမွ မရခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ပညာဉာဏ္၊ သူ႔ရဲ႕ အလုပ္ေနရာကို ေလးစားၿပီး သူ႔ရဲ႕ မိသားစု အျပင္ဘက္မွာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြၾကားမွာ ေဒါက္တာ အိန္ဂ်လိုလို႔ ေခၚေဝၚ ခံရသူလည္း ျဖစ္တယ္။
ဒီအေမရိကန္ ကဗ်ာဆရာမႀကီး ဆံုးေတာ့ အေမရိကန္ သမၼတ အိုဘားမားက ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ ဒီစီ ေကာင္စီဝင္၊ အေမရိကန္ ပညာေရးဝန္ႀကီး၊ ေမရီလန္း ေကာင္စီဝင္ စသျဖင့္ အသီးသီးကလည္း ေၾကညာခ်က္ေတြ ထုတ္ခဲ့ၾက။ က်ေနာ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဧၿပီလထဲက သတင္းစာဆရာ စာေရးဆရာႀကီး ဦးဝင္တင္ရဲ႕ ဈာပနကို သတိရမိတယ္။ ျပည္သူလူထုက အမွန္တကယ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ ထားတဲ့ အစိုးရဆိုေတာ့ ျပည္သူလူထုက ေလးစားခ်စ္ခင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာမႀကီးရဲ႕ ကြယ္လြန္ျခင္းမွာ အေလးအနက္ ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြကို သမၼတက အစျပဳလို႔ အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္ေတြ အသီးသီး ထုတ္ျပန္ၾကတာပဲ။
ဘားရက္ အိုဘားမားက “လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က သူ႔မိတ္ေဆြ နယ္လ္ဆင္မင္ဒဲလား ဆံုးေတာ့ မာယာအင္ဂ်လိုက … ေနဝင္ခ်ိန္မွာ ေနက ၾကာၾကာမရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနျပန္ထြက္လာၿပီး အာ႐ံုဦးကို ေဆာင္က်ဥ္းဦးမယ္ … လို႔ ေရးခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ မီရွဲလ္နဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ကမၻာတဝန္းက သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူထုေတြနဲ႔ အတူ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္ရဲ႕ အေတာက္ပဆံုး အလင္းေရာင္တခု (အလြန္ထူးခြ်န္တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ထန္ျပင္းတဲ့ မိတ္ေဆြ၊ တကယ့္ကို တမူထူးတဲ့ မိန္းမသား) ကို သတိတရ ရွိေနၾကမယ္။ သူ႔ရဲ႕ အမွတ္ျပဳဖြယ္ ဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာ မာယာဟာ အရာမ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ၿမိဳ႕ျပအခြင့္အေရး တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ၊ ျပဇာတ္ေရးဆရာ၊ သ႐ုပ္ေဆာင္၊ ဒါ႐ိုက္တာ၊ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ အဆိုေတာ္၊ ကေခ်သည္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြ အားလံုးထက္ သူက ပံုေျပာသူ၊ သူ႔ရဲ႕ အႀကီးျမတ္ဆံုး ဇာတ္လမ္းေတြက အမွန္ေတြပဲ။ မတရားက်င့္ခံရ၊ ဒုကၡခံစားရတဲ့ သူ႔ကေလးဘဝဟာ တကယ့္ကို သူ႔ကို ဆြံ႕အေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ၿပီး ရွာေတြ႕ခဲ့တဲ့ သူ႔အသံဟာ အေမရိကန္ မ်ိဳးဆက္မ်ားစြာကို တိမ္တိုက္ေတြအလယ္မွာ သူတို႔ရဲ႕ သက္တံကို ေတြ႕ႏိုင္ဖို႔၊ က်န္တဲ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး အတၲပင္ကို ျဖစ္လာေအာင္ ႏိုးႂကြလာေစဖို႔ ကူညီခဲ့တယ္” လို႔ ဂုဏ္ျပဳ ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္။
လူမ်ိဳးခြဲျခားမႈ၊ လိင္ခြဲျခားမႈ၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာခြဲျခားမႈ၊ အနိ႒ာ႐ံုေတြနဲ႔ ပိတ္ေလွာင္ခံေနရေပမဲ့၊ ေလွာင္ခ်ိဳင့္တြင္းက် ငွက္ ျဖစ္ေပမယ့္ ေတးသီႏိုင္ေၾကာင္း မာယာက က်ေနာ္တို႔ကို သူ႔ရဲ႕ တသက္တာနဲ႔ အထင္အရွား ျပသသြားခဲ့ပါၿပီ။ နံနက္ခင္းရဲ႕ ေသြးအခုန္မွာ တကယ့္ တမူထူးတဲ့ မိန္းမသားကို ေတြ႕ရွိႏိုင္ဖို႔ သူ႔ကဗ်ာေတြ၊ အတၳဳပၸတၲိ အေရးအဖြဲ႕ေတြ၊ သူ႔ ကဗ်ာရြတ္သံေတြၾကား က်ေနာ္တို႔ သြားေရာက္ ရွာေဖြႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ မာယာကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲကေန လြတ္ထြက္ ပ်ံသန္းသြားပါၿပီ။ သူ႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလို “ေကာင္းကင္ဘံုဆီ ရုန္းထြက္သြားခဲ့ (Flung up to Heaven)” ပါၿပီ။
ေမာင္လင္းရိပ္သည္ ကဗ်ာဆရာ တဦးျဖစ္ၿပီး မဂၢဇင္းမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ကမၻာ့ကဗ်ာမ်ား၊ ျမန္မာ့ ကဗ်ာမ်ား၊ ကဗ်ာ ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ သုေတသနျပဳ ေရးသားေနသူျဖစ္သည္။
The post ေကာင္းကင္ဘံုဆီ ႐ုန္းထြက္သြားႏုိင္တဲ့ မိန္းမသား (သို႔မဟုတ္) မာယာ အင္ဂ်လို appeared first on ဧရာ၀တီ.